Een groen boek dat boeit, en ook het verhaal vertelt van een koekjesfabriek die wel groen wil doen, maar gevangen zit in allerlei dilemma’s. Zo lezen we over persoonlijke dilemma’s, zoals risicovol willen veranderen naar duurzaam, maar je carrière niet op het spel kunnen (kostwinner) of willen (ambitie) zetten. Of als CEO wel anders willen produceren, maar geremd worden door belemmerende systemen, zoals de rendementsfocus van de investeerders.
Sterk is ook het gevoel gevangen te zitten in een superleuke job, maar bij een niet-duurzaam bedrijf. En de veronderstelling dat je met duurzame ideeën eerst naar de managers moet, en als die niet willen … Erg herkenbaar allemaal.
Herkenbare situatie
In Groen en gevangen komen deze dilemma’s samen in een goed gevonden en heel herkenbare situatie. En ook de proloog pakte me direct in: Marieke, onze hoofdpersoon, stopt de plastic verpakkingen van de picknick voor zwerfafvalrapers in een vuilniszak. Wat creëren we toch veel afval met z’n allen is mijn eerste gedachte. En dat is dan ook de start van het verhaal, waar ik verder niets meer over zeg, i.v.m. spoilers.
Naast de verpakkingen als vervuilende rode draad, komen ook sociale aspecten aan de orde. We werpen barrières op voor het talent van immigranten, vluchtelingen en alle anderen die niet zo makkelijk aan de slag kunnen in een passende functie. Heel knap hoe Boutkan een aantal behoorlijk zware onderwerpen in een heel vlot geschreven en goedlopend verhaal heeft weten te verwerken. En dat verhaal is toch maar zo’n 100 pagina’s.
Deze businessnovelle heeft een opbouw die je bij veel van deze boeken ziet: een uitgebreide introductie, dan een deel waarin men met het probleem aan de slag gaat (dat juist niet heel uitgebreid is) en een slot met het vieren van succes en een reflectie op het geleerde.
Aansprekende hoofdpersonen
Ik erger me vaak aan degene die in dit soort boeken de managementtheorieën verkondigt. Een bovennatuurlijke leraar, een concurrent, of de hoofdpersoon zelf. Deze laatste variant zie ik het vaakst, en vind ik over het algemeen het ergst: wat een arrogante types! Boutkan heeft een risicovolle keuze gemaakt om Marieke de ‘betweter’ te laten zijn, en dat pakt verrassend goed uit. Oké, haar speech, die de wending van het verhaal bepaalt, is wat gekunsteld, ‘out-of-character’, maar grappig genoeg vindt Marieke dat zelf ook: ‘waar kwam dát vandaan?’ denkt ze. Knap gedaan, een bescheiden dame die gewoon veel passie heeft en de materie beheerst, en op het kritieke moment uit haar slof schiet.
Iets minder uitgesproken vond ik Jan, en de illustere Remco verbaasde me. Ik had van die kant meer weerstand verwacht. Anderzijds is de gekozen oplossing optimaal om juist hun weerstand te omzeilen. Tijdelijk dan. Maar misschien horen we meer van de perikelen met deze twee heren in deel 2, dat inmiddels op stapel staat.
De hoofdpersonen, Marieke, Hakim en ook Jan zijn goed neergezet, inclusief hun beslommeringen buiten het werk. Het maakt het verloop van het verhaal plausibel en herkenbaar.
Toepasbaar bij alle bedrijven
Het verhaal is heel goed toepasbaar op andere bedrijven, we leren in Groen en gevangen geen koekjes bakken, wel praten over strategie, reputatie, traditie en verbinding. Dat speelt in álle bedrijven.
Wat valt verder op? Een goede leeslijst, zowel qua opzet als qua inhoud. En het dankwoord, zonder namen. Het is makkelijk om je aangesproken te voelen: niet alleen als medewerker aan het boek, maar ook als inspirator van Else Boutkan.
Groen en gevangen voldoet aan al mijn kwalificaties van uitstekend. Ik verheug me op deel 2!
Over Elly Stroo Cloeck
Elly Stroo Cloeck is project- en interim-manager op het gebied van Finance, Internal Audit en Risk Management. Daarnaast schrijft ze recensies en samenvattingen van managementboeken.
