Eternal van Steven Van Belleghem - 'Veel leesplezier!'

Doordat Eternal van Steven Van Belleghem zo geschreven is dat je als lezer wordt meegezogen in de gebeurtenissen. Én doordat de opbouw ervoor zorgt dat bij elke bladzijde de nieuwsgierigheid groter wordt. Hoe zou het verder gaan? Voeg daar aan toe dat de setting - het jaar 2041 - even ver weg als dichtbij voelt, wat er voor zorgt dat ik afwisselend het idee had ‘ach dat zal vast allemaal wel meevallen tegen die tijd' en ‘oh écht, zou dat zo maar kunnen?!'. Afijn, auteur Steven Van Belleghem heeft aan mij dus een heel enthousiaste lezer gehad.

Dat Van Belleghem kan schrijven wist ik al, een aantal van zijn interessante managementboeken staan in mijn boekenkast. Dat hij veel weet van technologische ontwikkelingen is mij ook al bekend. Beide een uitstekend startpunt voor een niet-managementboek dat gaat over de toekomst waarin de technologie overal in, op, aan en onder aanwezig is. De vraag is dan of een zeer kundige managementboekauteur óók een thriller kan schrijven. Ja dus. En dat vind ik knap, geweldig gaaf ook. Als geen ander weet ik wat er komt kijken bij het schrijven van goede zakelijke boeken, maar ik zie mezelf toch nog niet zo makkelijk een roman of thriller op papier zetten.

Dubbele laag

Wat Eternal voor mij zo aantrekkelijk maakte is die blik in de toekomst. De oortjes waarin je van alles kunt doorgeven aan een virtuele personal assistent die vervolgens alles voor je regelt ongeacht wat je vraagt (ja, doe mij er maar zo eentje). De zelfrijdende auto's, slimme gebouwen en drones die een belangrijke rol in het dagelijks leven hebben (hhmmm, ik heb daar soms wat bedenkingen bij). En de kern waar het hele boek om draait: een injectie die het mogelijk maakt om eeuwig te leven (bbrrrr, wat daar dan allemaal achter zit lijkt me angstaanjagend). Wetende dat Van Belleghem veel kennis heeft van technologie, geeft mij de indruk dat er van alle dingen in dit boek wel eens meer waarheid kan worden - of is? - dan ik kan vermoeden. Die dubbele laag bij het lezen vond ik heel boeiend.

In een rollercoaster aan gebeurtenissen word je in het boek door slechts een aantal dagen in het leven van de hoofdrolspelers geloodst. Elk hoofdstuk beslaat maar enkele uren en van alle kanten worden de situaties beschreven. Het tempo en de vlotte schrijfstijl verleiden je om te blijven lezen, want wat zou Romy/Chris/Frank/Lieven nu weer meemaken! Zoals dat gaat maak je in je hoofd al allerlei verbindingen en voorspellingen over wat er gaat gebeuren. En dan is het des te leuker als één cruciaal lijntje in het verhaal pas in één van de allerlaatste hoofdstukken bekend wordt: wie is Nummer Drie? Ik gun je veel leesplezier met ontdekken van het antwoord op deze vraag.