Een 'movel' is een samentrekking van de woorden 'mobile' en 'novel'. In Japan is de 'movel' ('keitai shousetsu') al een paar jaar een grote hit, vooral onder 'mobiele jongeren'. De populaire titels zijn dan ook geschreven door jonge auteurs, en wel op hun mobiele telefoons. In tweede instantie zijn 'movels' pas als boek uitgegeven.

De documentaire 'Wiki's Waarheid' van de VPRO geeft een goed overzicht van de voor- en tegenstanders van open publicatie op sites als Wikipedia.com.

In november 2007 werd een 17-jarige jongen van zijn bed gelicht door de politie. De jongen had meubels gestolen. Geen fysieke, maar digitale. Desondanks vertegenwoordigden die pixels een waarde van 4000 euro. Een actualiteitenrubriek versloeg de arrestatie. Het ging immers om een novum in de justitiële geschiedenis. ‘Altijd die rotcomputer van jou’, schold de moeder de jongen na.

In november 2007 werd een 17-jarige jongen van zijn bed gelicht door de politie. De jongen had meubels gestolen. Geen fysieke, maar digitale. Desondanks vertegenwoordigden die pixels een waarde van 4000 euro.

We staan er niet bij stil, maar wie ‘even boodschappen doet’ heeft zich te houden aan tientallen regels en omgangsvormen. Van betaald parkeren tot ‘dank je wel’ zeggen bij de kassa. De publieke ruimte is nagenoeg dichtgeregeld. En toch zijn we terug bij waar de klassieken ooit begonnen. Het definiëren van de deugden.

In februari 2002, drie maanden voordat de Fortuyn-revolte in 26 zetels uitbetaald werd, was ik in Felix Meritus toeschouwer bij een debat tussen een jong PvdA-kandidaat-Kamerlid en een door de wol geverfde VVD-kandidate. De eerste had het te pas en te onpas over "het volk", waarop de ander hem kapittelde met de sneer dat hij nog veel moest leren. "Over het volk praten wij niet meer, wij hebben het over de burger!"

De boodschap van Robert Reich in zijn boek Superkapitalisme is zonneklaar: laat bedrijven concurreren op het scherpst van de snede, met als enige richtsnoer winstmaximalisatie. Laat ze doen waarvoor ze zijn ingericht: optimaal ondernemen. Zaken als duurzaam of maatschappelijk verantwoord zijn niet meer dan ballast dat alleen maar afleidt van de kerntaak. In het beste geval een cosmetisch PR-masker. Kortom: laat bedrijven in de markt hun werk doen, zo effectief en efficiënt mogelijk.

"Moderne, complexe samenlevingen balanceren op de grens van chaos en orde", schrijft Geert Teisman in zijn boek over publiek management. "Er is behoefte aan orde, maar tegelijkertijd bestaat er weerstand tegen een overdosis aan regels en wetten. Er is behoefte aan innovatie, maar ook angst voor ongewenste ontwikkelingen."

"Volle bak!" Een dame van middelbare leeftijd beent brasserie 'Achterom' in Berkel en Rodenrijs binnen. Ze neemt met haar vriendin plaats aan de tafel achter mij. De mevrouw gedraagt zich alsof ze haar eigen woonkamer betreedt, zoals iedereen zich hier gedraagt alsof het hun thuis is.

Waar ik me hevig over op kan winden zijn vazen. Niet gewone vazen, maar siervazen. Begrijp me goed, met losstaande siervazen heb ik geen enkel probleem. Nee, het stoort me pas als ik ze met zijn tweeën aantref, dicht bij elkaar, op een verder lege vensterbank. Deze hardnekkige irritatie heb ik opgelopen toen ik vorig jaar elke avond vanaf het station door een nieuwbouwwijk naar huis moest lopen. Erger kun je een mens niet aandoen. Waar ik ook keek, overal zag ik ze in paartjes in de vensterbanken van brave burgermanshuizen staan. Had het ene huis ze, dan kon je er donder op zeggen dat de buren ze ook hadden. Van die lange, slanke, glazen siervazen. Verschrikkelijk! Niet omdat ik ze lelijk vind, maar omdat ik ze overal – zonder reden – tegenkom. Het zijn de tuinkabouters van de 21ste eeuw.

"How much? How much is it?" Een wat sjofele man, wankelend op zijn benen, informeert naar de rekening. Preciezer: de prijs voor het op zak hebben van drugs, de vlucht uit het dagelijks bestaan. "Nee, je krijgt geen boete!", tettert een jonge agente in zijn oor. "Je krijgt een dagvaarding!" Het kan de man weinig schelen. Zelfs tegen een standrechtelijke executie zou hij geen bezwaar maken. "Praat nou gewoon Nederlands, jongen. Je bent hier in Nederland", zegt haar collega geïrriteerd. De junk begint te lachen, en rochelt – de ophef niet begrijpend - op de grond.

“Ik wil graag een kaartje kopen, maar die kut-automaten lezen mijn pinpas niet”, aldus een jongedame op Rotterdam Centraal tegen een drietal conducteurs. De wandelende helpdeskmedewerkers verwijzen de dame vriendelijk door naar het servicekantoor boven aan de trap, alwaar zij haar woordkeuze – die vanwege de vindingrijke combinatie van 'kut' en 'graag' taalkundig een pluim verdient - kan botvieren op mensen die nog niet zijn vervangen door haperende computers.

De afgelopen maand heb ik mijn best gedaan om de maximum snelheid niet te overschrijden, niet te sjoemelen met de omzetbelasting en lege flessen te scheiden van ander huishoudelijk afval. Daarin ben ik geslaagd, maar ik had het beter voor me kunnen houden. Want vanaf nu rust op mij de verdenking dat ik het normaal gesproken niet zo nauw neem met de regels.

Parfum met een ziel, bier met emotie. Het is de wereld van de reclame, waarin we kleuren moeten proeven en geuren zien. Een beschaving waarin we onze identiteit ontlenen aan merken en beleving het unique selling point is. Is dat iets van de laatste jaren? Laat ik u deelgenoot maken van een historisch reclameonderzoekje, uitgevoerd op een zondagochtend aan mijn ontbijttafel.

‘De hele hype van globalisering komt van mondiale bobo’s die elkaar op vliegvelden ontmoeten en dan tegen elkaar zeggen, tut tut,tut Nederland is erg in zichzelf gekeerd.’ Aldus Joep Schrijvers. Je ziet het zo voor je. Fokke loopt peinzend heen en weer en zegt: ‘We hebben te maken met de terreur van een globale economie.’ Waarop Sukke onderuit gezakt, riposteert: ‘Het is gewoon niet te vatten. Het is allemaal zó algemeen. Misschien moeten we kiezen voor een mondiale aanpak.’

"Wilt u nog wat drinken, wat eten misschien?" Aan service heb ik op mijn mobiele kantoor, een eetcafétafeltje ergens in het centrum van Rotterdam, geen gebrek. Het lijkt me de juiste plek voor het schrijven van een stukje over klanttevredenheid. Bewust heb ik gekozen voor een groot eetcafé; minstens twintig tafeltjes, een biljarthoek, een bar en top-40 muziek. De ervaring leert namelijk dat je in ogenschijnlijk rustige, kleine cafés niet kunt schrijven. Zeker niet in zo'n bourgondisch cafeetje waar drie man en een paardenkop zitten. Daar was ik gisteren namelijk. Los van de a-ritmische jazzmuziek werd ik van mijn werk gehouden door een ober die mij graag deelgenoot maakte van de cultuurhistorische ontwikkeling in zijn buurt. Aandacht kent zijn grenzen.