Synchroniciteit

1973. Watergate. De openbare aanklager vertelt zijn zoon in vertrouwen over het belastende materiaal dat Nixons presidentschap kan beëindigen. De zoon, Joseph Jaworski, voelt zijn vertrouwen in het politieke leiderschap aangetast en vraagt zich machteloos af wat hij kan bijdragen om dit probleem op te lossen. Deze gebeurtenissen vormen het beginpunt van de intrigerende reis die Joseph Jaworski in zijn persoonlijke ontwikkeling meemaakt en waarvan hij in 'Synchroniciteit' openhartig en inspirerend verslag doet. Jaworski is 41 jaar oud als zijn huwelijk ten einde loopt en hij weinig uitdaging en voldoening meer heeft in zijn werk als topjurist bij een gerenommeerd Amerikaans advocatenkantoor. Hij besluit zeven weken verlof te nemen en een reis door Europa te maken. Gedurende deze reis heeft hij diverse, ogenschijnlijk toevallige, ontmoetingen met voor hem vreemde mensen. Ieder van deze contacten brengt een fundamenteel inzicht of een nieuwe wending in zijn leven teweeg. Jaworski brengt deze toevalligheid in verband met de term 'synchroniciteit' van de psycholoog Carl Jung. Deze heeft synchroniciteit gedefinieerd als: het betekenisvol samenvallen van twee of meer gebeurtenissen, terwijl er meer dan toeval in het spel is. Door de Watergate-affaire was Jaworski zich zorgen gaan maken over de ontbindende staat van de samenleving en het gebrek aan inspirerend en integer leiderschap. De ontmoetingen met de mensen in Europa doen hem beseffen dat hij ontslag moet nemen om zijn eigen droom te kunnen volgen. Geïnspireerd door de theorie van Robert K. Greenleafs over 'Servant Leadership', neemt hij zich voor een trainingsorganisatie op te richten voor mensen die een leidende rol willen vervullen in de lokale gemeenschap ten behoeve van het algemeen belang. Kort nadat hij ontslag heeft genomen, leest hij in London een krantenartikel over de vermaarde fysicus en Nobelprijswinnaar David Bohm. Hij pakt de telefoon en spreekt uiteindelijk Bohm zelf met wie hij ook een afspraak maakt. Jaworski raakt diep onder de indruk van Bohms theorieën over de impliciete orde in het universum en het bestaan van een dialoog die mensen dichter bij elkaar brengt en leidt tot verbondenheid in meningen en acties. De dialoogtheorie van Bohm vormt in het boek het kristallisatiepunt dat alle inspiratiebronnen samenbrengt van waaruit Jaworski zijn eigen leven vormgeeft. Terug in de VS treft hij voorbereidingen voor de oprichting van zijn eigen organisatie, het American Leadership Forum. De synchroniciteit helpt hem ook hier weer en wijst het pad dat hij kan gaan. Via een invloedrijke vriend krijgt hij het geld en een comité van aanbeveling bij elkaar met klinkende namen als Rosabeth Moss Kanter en Warren Bennis. Tot dat punt is 'Synchroniciteit' een vlot geschreven en inspirerend boek. Het laat zich lezen als een spirituele midlifecrisis van iemand die ontdekt dat er meer is tussen hemel en aarde dan de jacht op materieel succes en gewin. De kracht van Jaworski is dat hij op een aansprekende manier het persoonlijke weet te koppelen aan universele thema's. In de laatste hoofdstukken van het boek is Jaworski wat minder overtuigend. Het lijkt erop dat alles is toe te schrijven aan synchroniciteit. Op een gegeven moment dreigt Jaworski de greep te verliezen op de ontwikkeling van zijn trainingsorganisatie. Hij beseft dat hij de organisatie het beste dient door plaats te maken voor iemand anders. Vervolgens komt hij, opnieuw via een 'toevallig' contact, terecht in een topfunctie bij de strategieafdeling van Shell. Maar dit doet weinig af aan het belang en de kracht van Jaworski's boek. Voor wie er open voor staat, wijst 'Synchroniciteit' de weg naar een rijk en betekenisvol leven dat volop kansen biedt voor groei en geluk.