Maandagmiddag. De zoekmachine van Google krijgt een nieuwe opdracht te verwerken: ‘verveling op het werk’, verstuurd vanaf een computer die eigendom is van het bedrijf waarvoor je werkt. In het slechtste geval drukte je zonet zelf op enter.
‘Verveling op het werk’
Als jij het was die de zoekopdracht ingaf, dan herken je vast de kleine adrenaline stoot die ermee gepaard gaat. Je wilt immers niet dat je collega’s merken wat je aan het doen bent. Bovendien vraag je je af of de mensen van het IT-departement kunnen zien wat je zonet hebt opgezocht. Je wanhoop wint het in elk geval van de spanning en de potentiële dreiging om ontmaskerd te worden.
Kwam de zoekopdracht daarentegen van één van je medewerkers, dan vertoef je wellicht in een nu nog heerlijke onwetendheid waarvan je op termijn met veel vraagtekens de brokken zal mogen lijmen. En dan is het nog maar de vraag of je dat werkelijk zal lukken.
Bekentenis
Ik weet waarover ik spreek. Ik gaf als trouwe medewerker in een multinational die vier woorden meer dan eens in op zoek naar een verklaring voor hoe ik me voelde en wat ik dacht terwijl de minuten tergend langzaam voorbij tikten en ik weinig tot niets om handen had. Ik las de meest idiote beweringen waaronder eentje die stelde dat het leuk was om je op het werk te vervelen. Waar ik me wel in kon vinden was de stelling dat mensen die zich vervelen op het werk dat best verborgen kunnen houden. Zij het om andere dan hun rationele argumenten: ik schaamde me! Om allerlei redenen waarvan ik absoluut niet wilde dat mijn leidinggevende ze te weten zou komen. Dus ik zweeg.
En mijn leidinggevende? Die had er het raden naar wat er in mij omging. Tot het te laat was en ik zo ziek werd van verveling dat ik niet meer functioneerde en bijgevolg ook nooit meer terug zou kunnen keren naar het bedrijf. Ik was ruim twee maanden ver in mijn ziekteverlof voordat ik de moed en de woorden vond om aan mijn werkgever te bekennen wat er gaande was. Ik had een bore-out.
Zonde
Zonde natuurlijk, voor het bedrijf én voor de werknemer, dat je dat als leidinggevende pas te weten komt als het al te laat is. Daarom schreef ik mijn ervaringen neer in een boek. In het eerste deel neem ik je als lezer mee doorheen de laatste jaren voor mijn instorting tot een stukje daarna. Ik beschrijf hoe ik de tijd aan mijn bureau beleefde en hoe de chronische verveling ten slotte ook mijn privéleven besmette tot ik niet meer kon. Je krijgt als medewerker de kans er je eigen situatie in te herkennen zodat je het heft in eigen handen kan nemen en in actie kan schieten om erger te voorkomen. Dit eerste deel geeft jou als leidinggevende de kans te ontdekken wat er zich onder jouw invloed aan de binnenkant van je medewerkers kan afspelen zonder dat je er erg in hebt. Het tweede deel van mijn boek is gewijd aan inzicht in het onderliggende mechanisme van verveling, het tijdsverloop en de kenmerken van zowel een typische als een atypische bore-out. Ik ga er dieper in op de interactie tussen de omgeving en de persoon en de (ver-)werking van prikkels.
Frouke Vermeulen (1981) studeerde biologie en behaalde een doctoraat in de wetenschappen. Na haar bore-out maakte ze een grondige carrièreswitch, en als coach helpt ze nu mensen die kampen met een bore-out, hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid. Ze is de auteur van Vechten tegen verveling.
