En voordat u me erop wijst, ik geef meteen volmondig toe dat ik mij hier ook wel eens aan heb bezondigd. Tot nu toe dan, want vanaf nu geen leesadviezen meer maar alleen lasadviezen.
Uit de enorme stapel Trump-literatuur pikte ik een unusal suspect, De duistere bank van journalist David Enrich. De inhoud van al die andere boeken laat zich wel raden, en al had ik er daar eentje uitgepikt, dan nog had ik het niet gewaagd hem te bespreken. Voor je het weet zit je klem in een giftige discussie die alleen maar verliezers oplevert. Overigens kwam net te laat het boek Lang Leve Trump van Raymond Mens mij onder ogen, op het eerste gezicht een alleraardigst en ook genuanceerd boek over Trump. Maar ik heb het niet gelezen dus geen advies. De duistere bank dan. Een onthutsend slecht boek. Niet zozeer om de kerninhoud, een verslag over het inderdaad duistere, zeg maar gitzwarte verleden van de Duitse Bank aan de hand van documenten van topbankier Bill Broeksmit (ik dacht eerst dat dit een pseudoniem was maar hij heeft echt bestaan). Maar omdat Trump er werkelijk met de haren wordt bijgesleept. Dat hij klant was, is kennelijk reden genoeg. Op het eind krijg je zelfs de indruk dat de foute bankiers the good guys zijn en Trump de bad guy, omdat hij Trump is. Een negatief lasadvies dus.
Een boek dat ik na circa honderd pagina’s terzijde heb gelegd maar toch een meer dan positief lasadvies meegeef, is Bloedlanden van Timothy Snyder. De landen die tussen het communistische Rusland en nationaalsocialistische Duitsland werden gemangeld en waarvan de bevolking doelbewust werd uitgemoord. Een hele cultuur verdween in de gehaktmolen van de geschiedenis. Kennelijk heb ik mijn taks bereikt wat het lezen betreft over deze ook gitzwarte periode. Positief was wel dat BLM en alle ophef in een ander perspectief kwam te staan. Rustgevend.
Ook de vakliteratuur mocht natuurlijk niet ontbreken. De honneurs werden waargenomen door Rob van Es. In Emotionele integriteit laat hij de onderstroom uit Veranderdiagnose en bovenstroom uit Professionele ethiek samenkomen. Hij laat zien wat er gebeurt op de scheidslijn van en in de interactie tussen regels en moreel gedrag. Hoe regels en emotie zich tot elkaar verhouden. De conclusie: als het niet goed voelt, doe het dan niet. En dat prachtig geïllustreerd met een keur aan films. (Verderop in dit nummer komt Van Es zelf aan het woord.)
En ‘de’ literatuur dan? Met veel plezier heb ik Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeiffer gelezen, een mengeling van een love story, een thriller a la De Da Vinci Code, en kritische noten op het doorgeslagen kosmopolitisme dat in zijn kielzog steden en regio’s naar de vernieling helpt. Nog even en heel Europa is een groot pretpark voor de wereldburger uit vooral China. Maar de kers was toch wel De rat van Amsterdam van Pieter Waterdrinker. Een lange maar goed onderbouwde en perfect geschreven litanie tegen de hypocriete elite, de eeuwige ‘deugbrigade’ en ‘goeddoeners’ die ook ons land teistert. Het vlijmscherpe Poubelle en grootse Tsjaikovskistraat 40 samengebald tot een grote aanklacht!
Tot zover mijn laslijstje van deze zomervakantie!
Over Pierre Pieterse
Pierre Pieterse was tot februari 2022 hoofdredacteur van Managementboek Magazine.